GPS، نقشه ها و مهندسی نقشه برداری

با ورود GPS به عرصه جهانی و افزایش کاربرد آن، مفاهیم اساسی علم ژئودزی و نقشه ­برداری تغییر یافته است. GPS قادر به انجام تعیین موقعیت نسبتاً سریع و دقیق در هر شرایط جوی است. کار با آن، اقتصادی و مقرون به صرفه می­ باشد. از طرف دیگر اختلاف مختصات حاصل از GPS اکثراً با اهمیت­ تر از مختصات مشابه استخراجی از نقشه­ های ترسیمی یا رقومی است. اطلاعات نقش ه­ای مشکلات و مسائل دیرینه­ ای را که حاصل از تعیین سطح مبناء مسطحاتی، سیستم تصویر، عملیات نقشه­ برداری و خطاهای رایج در آنها می ­باشد، در بردارد. اما اکنون توسط مختصات به دست آمده از GPS، این مسائل بهتر نمایان و مشخص می­ شوند. GPS تکنیکی است نسبتاً ارزان، کارآمد و قابل انعطاف که موقعیت ­های سه بعدی نقاط را با دقت بسیار بالا تعیین می­ کند. از این تکنیک می­ توان به طور مؤثر در ناوبری، نقشه ­برداری و ژئودزی استفاده نمود. با این حال هنوز هنگام ترکیب مختصات GPS با اطلاعات موقعیتی حاصل از روش­ های دیگر، مسائل بسیار مهمی وجود دارند که برای ما مشکل آفرین هستند. مخصوصاً این مسائل زمانی آشکارتر خواهند شد که اطلاعات موقعیتی فوق از بانک اطلاعات نقشه­ های رقومی استخراج شده باشند. به طور کلی چنین اطلاعاتی از رقومی نمودن نقشه­ های خطی حاصل می­ شوند. بنابراین موقعیت­ های حاصل تحت تأثیر انواع خطاهای موجود در این فرآیند هستند. هرگونه کاربرد ترکیبی این گونه موقعیت ­ها با موقعیت­ های حاصل از GPS گرفتار یک سری از مراحل محاسباتی معین است. این مراحل محاسباتی برای تعیین برآورد مناسب و کسب اطمینان بین دو مجموعه از موقعیت­­­­­ های ارایه شده می­ باشد.